Kyotaku. 

    De Kyotaku is een grote ji-nashi shakuhachi. Hoewel er door meerder shakuhachi-makers nog steeds mooie grote ji-nashi
    shakuhachi gebouwd worden , wordt de naam Kyotaku hoofdzakelijk gebruikt voor fluiten gebouwd in de traditie van
    Koku Nishimura. In Europe is Tilo Burdach een zeer goede maker van dit type Kyotaku.

    Ook geeft hij les in deze manier van Kyotaku spelen. Andere bouwers spreken gewoon van ji-nashi shakuhachi. 

    De naam Kyotaku is een oude naam voor de shakuhachi ( zie ook bij geschiedenis ) , die eigenlijk niet meer gebruikt
    wordt.  Koku Nishimura noemde zijn fluiten weer Kyotaku. De Kyotaku verschilt in enkele belangrijke zaken van de
    meeste andere shakuhachi.  

• In de eerste plaats zijn ze voorzien van een grote binnendiameter , hetgeen bepalend is voor de warme klank die het instrument heeft.
• Op de tweede plaats bestaat de bamboe voor een Kyotaku uit 7 “nodes” ( knooppunten in de bamboe ) , en liggen de gaten daartussen op een vastgestelde manier verdeeld.
• Op de derde plaats is een Kyotaku altijd uit 1 stuk. Veel shakuhachi bestaan uit 2 delen.
• Op de vierde plaats liggen bij een Kyotaku de gaten allemaal in het midden van de fluit. Bij grote shakuhachi worden de gaten nogal eens wat naar de zijkant geboord , zodat ze gemakkelijker te bereiken zijn.
• Op de vijfde plaats wordt de Kyotaku anders vastgehouden dan de shakuhachi. Dit geeft een meer ontspannen grip op het instrument.

    Meer nog dan bij de shakuhachi ligt bij de Kyotaku de nadruk op het meditatieve aspekt van het spelen. Shakuhachi
    spelen wordt dan ook wel SUI-ZEN genoemd ( “blowing zen” ofwel zen door middel van blazen ). Hierbij is het
    principe van ONE TONE – ONE BREATH ( een toon – een adem ) belangrijker dan het resultaat. Net zoals in de
    zenbeoefening is het gaan van de weg belangrijker dan aankomen.

    In de shakuhachi-wereld is een veel gehoorde uitdrukking dan ook :

    ICHI ON JOBUTSU , ofwel verlichting in een enkele toon. De shakuhachi-speler gaat zo op in het spelen van de
    muziek , dat instrument en speler wegvallen , en er alleen nog toon overblijft. Dit was ook de reden waarom de Komuso
    deze muziek speelden. Vaak speelden zij hun hele leven slechts enkele stukjes , teneinde de verlichting te bereiken. 

    Deze manier van blazen heeft echter als resultaat uiteindelijk wel , dat er een zeer mooi , warm  en rustig geluid
    ontstaat , dat zowel de muziekant als de toehoorders in een diepe staat van rust brengt. Het spelen op een Kyotaku is
    eigenlijk meer een rustig in- en uitademen , waarbij de adem dan “toevallig” de fluit passeert en zijn mooie warme
    klank afgeeft. 

    Een essentieel onderdeel van deze meditatieve stukjes vormt ook de MA ( = de stilte tussen twee noten ). Het telkens
    weer wegsterven van een toon in het niets , om daarna weer opgevolgd te worden door de volgende toon, geeft deze
    muziek zijn rustige uitstraling.